English Lakes

Αναχώρηση, μέσω ενδιάμεσων σταθμών, για τον γιγαντιαίο μητροπολιτικό κολοσσό, το Τόκιο, την λαμπερή πρωτεύουσα της “Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου”. Μια αστραφτερή μεγαλούπολη, που από ένα ασήμαντο χωριό του 19ου αιώνα με την ονομασία Έντο, κατάφερε να εξελιχθεί σε μια πόλη-πρότυπο, όχι μόνο για τα Ασιατικά αλλά και τα παγκόσμια δεδομένα. Μια μεταμοντέρνα και ταυτοχρόνως παραδοσιακή πόλη, όπου ανάμεσα στα εντυπωσιακά ατσάλινα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα καταφέρνουν ακόμα να διατηρηθούν «γωνιές» που αποπνέουν κάτι από τον ρομαντισμό, το μυστήριο και την αυστηρή παράδοση της ιδιαίτερης αυτής χώρας. Η πρώτη αίσθηση του επιβάτη που προσγειώνεται στο διεθνές αεροδρόμιο “Ναρίτα” του Τόκιο, 65χλμ. ανατολικά του κέντρου, είναι ακριβώς η ίδια που θα τον συνοδεύει σε ολόκληρο το ταξίδι. Είναι αυτή η περίεργη αίσθηση της απόλυτης τάξης, ηρεμίας και καθαριότητας που επικρατεί παντού, γεγονός πρωτοφανές για ένα από τα πλέον πολυσύχναστα αεροδρόμια του κόσμου και της διακριτικής ευγένειας των κυβερνητικών υπαλλήλων, που διεκπεραιώνουν ταχύτατα τις διαδικασίες εισόδου στην χώρα, έχοντας στην διάθεση τους τα πιο εξελιγμένα τεχνολογικά ηλεκτρονικά μηχανήματα για τα οποία η Ιαπωνία είναι παγκοσμίως γνωστή. Η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο εντυπωσιάζει με την οργιαστική βλάστηση να επικρατεί παντού, την άριστη ποιότητα του οδοστρώματος και την απόλυτη τάξη στην ροή κυκλοφορίας των τελευταίων μοντέλων αυτοκινήτων. Μετά την τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μια άριστη πρώτη διεισδυτική ματιά στο Τόκιο αποτελεί η βόλτα με το υπερσύγχρονο μετρό στην περιοχή του “Σιντζούκο”. Πρόκειται για την πιο ζωηρή συνοικία με τους φωτισμένους ουρανοξύστες της πόλης. Η ανοικοδόμηση της ξεκίνησε την δεκαετία του 1970 και σήμερα είναι μια πυκνοκατοικημένη εμπορική και επιχειρηματική περιοχή, πνιγμένη στα μπαρ και τα καφέ, με φωτισμένους με νέον δρόμους, φοβερή φασαρία, έξαλλες νεανικές εμφανίσεις και αποτελεί το πιο ενδεδειγμένο σημείο για την γνωριμία του επισκέπτη με την νυχτερινή ζωή του Τόκιο. Η επιστροφή στο ξενοδοχείο ίσως σας βρει κατάκοπους, όμως η πρώτη επαφή με την μυστηριώδη χώρα της Ανατολής έχει ήδη συντελεστεί. Δείπνο και διανυκτέρευση.

Η ξενάγηση στο Τόκιο μας αποκαλύπτει μια πόλη τόσο ακριβώς συντεταγμένη, όσο δεν θα περίμενε κανείς. Και αυτό, γιατί το Τόκιο δεν ήταν ποτέ μια αυτούσια πόλη. Αποτελείται ουσιαστικά από μια συστάδα αστικών πυρήνων που η ένωση τους, από τα τέλη του 19ου αιώνα, δημιούργησε σταδιακά έναν κολοσσιαίο γίγαντα, με πληθυσμό που σήμερα ξεπερνάει τα τριάντα εκατομμύρια κατοίκους. Παρ όλα αυτά φαίνεται συμπαγής και ο προσανατολισμός δεν είναι και τόσο δύσκολη υπόθεση. Η γνωριμία μας με το Τόκιο ξεκινάει από τον λιτό Σιντοϊστικό Ναό “Μειτζί Τζεγκού”, αφιερωμένο στον αυτοκράτορα Μειτζί και στην σύζυγο του Shōken, ο οποίος στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, με μια γενναία πράξη παλινόρθωσης του κεντρικού διοικητικού συστήματος, μετέτρεψε την Ιαπωνία, από ένα παρακμιακό φεουδαρχικό έθνος, σε παγκόσμια πρωτοπόρα δύναμη. Βρίσκεται στην περιοχή Shibuya, οι εργασίες κατασκευής ξεκίνησαν το 1915 και ολοκληρώθηκαν το 1921, ενώ ο περιβάλλων χώρος διαμορφώθηκε στην σημερινή του μορφή το 1926. Το αρχικό κτίσμα καταστράφηκε στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του 1945 και το κτιριακό σύνολο που αντικρύζει σήμερα ο επισκέπτης ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1958. Το όλο συγκρότημα αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία για εισαγωγή στις βαθύτερες πτυχές της ιδιότυπης θρησκείας της Ιαπωνίας, τον Σιντοισμό. Αμέσως μετά θα προσεγγίσουμε το αυτοκρατορικό παλάτι (Koky-o) με τους χαρακτηριστικούς, ιαπωνικής τεχνοτροπίας, κήπους. Δεν είναι μόνο η επίσημη κατοικία των Γιαπωνέζων αυτοκρατόρων αλλά και ο μεγαλύτερος πνεύμονας πρασίνου της πόλης. Στην θέση του σημερινού παλατιού υπήρχε, κατά την περίοδο του Έντο, ένα μικρότερου μεγέθους ανάκτορο, που αντικαταστάθηκε από τον Μειτζί το 1888. Δυστυχώς από τους βομβαρδισμούς το παλάτι καταστράφηκε ολοκληρωτικά. Χτίστηκε και πάλι μετά την συνθηκολόγηση, διατηρώντας την αρχική του λιτή εμφάνιση. Από την μεγάλη πλατεία Kokyo Gaien οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν την Nijubashi, μια πανέμορφη γέφυρα που είναι η κυρία είσοδος στους εσωτερικούς χώρους του ανακτόρου. Η πέτρινη γέφυρα Megane-bashi που ακολουθεί είναι απροσπέλαστη για το κοινό. Η θέα των ουρανοξυστών του κεντρικού Τόκιο από τους κήπους των ανακτόρων κόβει κυριολεκτικά την ανάσα. Ακολουθεί η παραδοσιακή συνοικία της “Ασακούσα” με τον ιερό ναό (Sensō-ji) αφιερωμένο στη αγαπημένη θεότητα (Avalokitesvara) του Ελέους “Κάνον”. Βρίσκεται στην περιοχή Tai-sho και αποτελεί μικρό μόνο μέρος ενός ευρύτερου συνόλου Βουδιστικών και Σιντοιστικών τέμπλων, των πιο προσφιλών στους κατοίκους της πρωτεύουσας. Υπεύθυνος για την κατασκευή του όλου συγκροτήματος είναι ο Tokugawa Lemitsu. Ολοκληρώθηκε το 1649, κατά την περίοδο Έντο, και όλο το τοπίο αποπνέει έναν αέρα ευλαβικότητας και συντηρητισμού. Τέλος, διατρέχοντας τους εμπορικούς δρόμους της Γκίνζα, τις ακριβότερες εμπορικές αρτηρίες του κόσμου, πλημμυρισμένες με μπουτίκ υψηλής ραπτικής και ατμοσφαιρικά καφέ, ερχόμαστε σε επαφή με τον άκρατο καταναλωτισμό αλλά και την αγάπη για κάθε τι λιτό και απέριττο που χαρακτηρίζει τον Ιαπωνικό λαό. Για το απόγευμα προτείνουμε μία βόλτα μέχρι το νεανικό Ροπόντζι με τα εκκεντρικά κέντρα διασκέδασης που κατακλύζονται από Ιάπωνες κάθε ηλικίας, αποδεικνύοντας ότι οι «εργασιομανείς» κάτοικοι της πόλης γνωρίζουν ενίοτε να διασκεδάζουν. Πρόκειται για το πιο καινούργιο και ταχύτατα αναπτυσσόμενο κομμάτι του Τόκιο, με εμπορικά καταστήματα, κινηματογράφους, πολλά ξενοδοχεία, γραφεία οργανισμών και μουσεία. Το βράδυ ανεβείτε στην φωταγωγημένη Ρόδα του νησιού Odaiba και θαυμάστε από ψηλά την ανυπέρβλητη θέα της Ιαπωνικής πρωτεύουσας. Δείπνο και διανυκτέρευση.

Aναχώρηση για το Νίκκο. 103 υπέρλαμπρα οικοδομήματα, μεταξύ των οποίων, 2 Σιντοιστικοί βωμοί (Tôshôgû και Futarasan-jinja) και 1 Βουδιστικό τέμπλο (Rinnô-ji) στο έδαφος μιας μικρής πόλης των 17.000 κατοίκων, στους πρόποδες των ορέων της περιφέρειας Tochigi, 159 χλμ ΒΑ του Τόκιο και 620 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, που έχει χαρακτηρισθεί ως Εθνικός Δρυμός ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, είναι, όπως ισχυρίζονται οι Ιάπωνες ” Ολόκληρη η Ιαπωνία”. Το γενικό συγκρότημα κατασκευασμένο τον 8ο αιώνα, από τον Βουδιστή ιερέα Shodo και με την UNESCO να το έχει περιλάβει στον κατάλογο των μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από το 1999, αποτελεί τον χώρο ανάπαυσης της μεγαλύτερης προσωπικότητας που γέννησε η Ιαπωνία, του Τοκουγκάουα Ιεασού και ταυτοχρόνως δηλώνει την αγάπη της δυναστείας Τοκουγκάουα για την θρησκεία και την καλλιτεχνία. Με ακριβή μετάφραση ως “Φως του ήλιου” στα Ιαπωνικά το “μαυσωλείο Toshogu” χτίστηκε το 1617 από τον δεύτερο Tokugawa σογκούν, τον Hidetada για να φιλοξενήσει την σωρό του Leyasu. Όμως ο αγαπημένος εγγονός του Leyasu, Lemitsu, ανακατασκεύασε το μαυσωλείο το 1636 δίνοντας του την σημερινή του μορφή. Η σημερινή μας ξενάγηση στους λατρευτικούς χώρους του Νίκκο θα μας αποκαλύψει την διακοσμητική υπερβολή των ναών, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την λιτή εμφάνιση των παραδοσιακών κτιρίων της Ιαπωνίας, θα μας μυήσει στις κρυφές σελίδες της ιστορίας της πιο διάσημης δυναστείας της χώρας και θα μας προσφέρει στιγμές γαλήνης και ηρεμίας μέσα σε ένα τοπίο ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς. Ξεκινώντας από την κόκκινη τοξωτή γέφυρα Shink-yo, πάνω στον ποταμό Daiya και περιδιαβαίνοντας τα υπέροχα διακοσμημένα ιερά κτίρια με ανάγλυφες παραστάσεις, απεικονίσεις ζώων και πουλιών και με εμφανή την επίδραση των Βουδιστικών κανόνων, ερχόμαστε σε επαφή με τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας της Ιαπωνίας. Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς την ορεινή λίμνη Τσουτζέντζι απολαμβάνοντας το υπέροχο τοπίο που την περιβάλλει και θα τελειώσουμε με μια στάση για φωτογράφιση του ορμητικού καταρράκτη Κέγκον, που η υδατόπτωση του αγγίζει τα 97 μέτρα. Επιστροφή στο Τόκυο αργά το απόγευμα. Δείπνο και διανυκτέρευση.

Σήμερα θα έχουμε ολοήμερη εκδρομή με τρένο στην πανέμορφη παραθαλάσσια μεσαιωνική Καμακούρα, μία από τις ομορφότερες εικόνες της Ιαπωνίας. Το σογκουνάτο της Καμακούρα (1185- 1333) με ιδρυτή τον Γιοριτόμο, αρχηγό της φατρίας Μιναμότο, είχε αποκτήσει μεγάλη εξουσία και ήταν ένα από τα πιο ισχυρά κατά τους ταραγμένους μεσαιωνικούς χρόνους. Αποφασίστηκε η νέα πρωτεύουσα να εγκατασταθεί εδώ και έτσι η μέχρι πρότινος ασήμαντη μικρή πόλη γνώρισε μια περίοδο αίγλης και μεγαλοπρέπειας. Απόδειξη ότι το μεγαλύτερο μπρούτζινο υπαίθριο άγαλμα του Αμίδα Βούδα (Κοτόκου ιν) του 13ου αιώνα και ύψους 13,35 μέτρων βρίσκεται στο έδαφος της και είναι το πρώτο αξιοθέατο στο οποίο θα μας οδηγήσουν τα βήματα μας. Η περιπατητική μας ξενάγηση θα συνεχισθεί στον “Τσουρουγκαόκα Χατσιμάνγκου” (Tsurugaoka Hachimangu) με τα χιλιάδες αφιερωματικά φαναράκια και τα πολύχρωμα αγαλματίδια της αγαπημένης θεότητας “Τζίτζο”, έναν από τους ωραιότερους ναούς του Σίντο και το σημαντικότερο ιερό της Καμακούρα, ενώ το επόμενο τέμπλο “Χάσε Ντέρα”, που θα επισκεφθούμε, αφιερωμένο στην λατρεμένη θεά του ελέους Κάνον, κρίνεται ως ο λατρευτικός χώρος με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα πιστών στην Ιαπωνία. Η δε βόλτα μας στον γραφικό εμπορικό πεζόδρομο “Κομάτσι-Ντόρι” με τα ξύλινα σπίτια, τα γραφικά καταστήματα και τα παραδοσιακά εστιατόρια αποκαλύπτει την πλούσια σε παραδοσιακά προϊόντα αγορά, της πολύ ενδιαφέρουσας ιστορικής πόλης. Δείπνο και διανυκτέρευση.

Η Νάρα, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας, στην περιφέρεια Κανζάι, είναι σήμερα μία μικρή, γραφική και ήσυχη πόλη που όμως έχει να παρουσιάσει ένα μεγάλο και δυναμικό παρελθόν. Αν και υπήρξε πρωτεύουσα για πολύ λίγο (710 – 784), με το όνομα Heijo, η βουδιστική παρουσία και η ισχύς των μοναχών θεωρήθηκαν μεγάλες απειλές και ανάγκασαν την κυβέρνηση να μεταφέρει το 784 την πρωτεύουσα στην Ναγκαόκα. Στο έδαφος της όμως παρέμειναν μερικά από τα πιο εντυπωσιακά Βουδιστικά ιερά που θα γνωρίσουμε σήμερα στην ξενάγηση μας. Αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς, βγαίνοντας από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, είναι πως η σύγχρονη Νάρα δεν υστερεί σε τίποτα από τις υπόλοιπες Ιαπωνικές επαρχιακές πόλεις. Καλοσχεδιασμένοι δρόμοι, όμορφα μικρά καταστήματα, ατμοσφαιρικά εστιατόρια και μοντέρνα ντυμένοι κάτοικοι, που τρέχουν βιαστικοί στην δουλειά τους, είναι οι πρώτες εικόνες που εισπράττει ο επισκέπτης. Λίγα μόλις βήματα πιο πέρα και ξαφνικά μπροστά απλώνεται ένα αχανές πάρκο. Είναι το ομώνυμο πάρκο της πόλης που έλαβε την σημερινή του μορφή το 1880. Και όσο προχωράς το τοπίο γεμίζει ελάφια. Τόσο εξοικειωμένα με την ανθρώπινη παρουσία, που παίζεις μαζί τους, τα ταΐζεις και φωτογραφίζεσαι. Περισσότερα από χίλια διακόσια ελάφια κυκλοφορούν ελεύθερα στο Πάρκο της Νάρα, στους
πρόποδες του όρους Wakakusa. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ένας από τους τέσσερις θεούς του ναού Kasuga, ο Takenomikazuchi-no-mikoto εμφανίστηκε πάνω σε ένα λευκό ελάφι για να προστατέψει την πόλη από λιμό και από τότε τα ελάφια έγιναν οι αγγελιοφόροι των θεών. Μέχρι το 1637 η τιμωρία για το φόνο ελαφιού ήταν η θανατική ποινή. Σήμερα τα ελάφια θεωρούνται Εθνικοί θησαυροί. Η επίσκεψη των ιστορικών μνημείων θα ξεκινήσει από τον ναό Τοντάι-τζί, που φιλοξενεί το πελώριο χάλκινο άγαλμα του Νταιμπούτσου (Μεγάλος Βούδας) ύψους 16 μέτρων. Ο Todaiji, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει “Μεγάλο Ανατολικό Ιερό” κατασκευάσθηκε το 752, σαν το διοικητικό κέντρο όλων των βουδιστικών τέμπλων της περιφέρειας Νάρα, υπέστη φοβερές καταστροφές και το παρόν οικοδόμημα ανάγεται στο 1692, όντας μόνο τα 2/3 του αρχικού οικοδομήματος. Ακολουθεί επίσκεψη στον Σιντοιστικό ιερόKasuga Taisha, αγαπημένο βωμό της πανίσχυρης
οικογένειας Fujiwara, που κυβερνούσε την περιοχή κατά τις περιόδους Nara και Heian. Ο ναός βρίθει από αφιερωματικά μπρούτζινα φαναράκια, που όταν φωτίζονται το βράδυ, προσδίδουν μια μοναδική εικόνα στο τοπίο. Με ένα περίπατο στην Naramachi, πρώην γειτονιά των εμπόρων με τα παραδοσιακά ξύλινα σπίτια και τους μικρούς βραχόκηπους κλείνουμε την επίσκεψη μας στην γοητευτική Νάρα. Για το ελεύθερο βράδυ στο Κιότο ένα πέρασμα από την περιοχή Γκιόν, την παραδοσιακή συνοικία των Γκεϊσών και σήμερα κέντρο της νυχτερινής ζωής, είναι ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει η γνωριμία μας με την αρχοντική πόλη. Δείπνο και διανυκτέρευση.

Το Κιότο είναι η πιο ιστορική και ταυτοχρόνως πλέον φινετσάτη πόλη της Ιαπωνίας. Ένα ταξίδι στο Κιότο ισοδυναμεί με μια περιήγηση σε 11 αιώνες ιαπωνικής ιστορίας. Είναι η πραγματική πρωτεύουσα αυτής της παράξενης χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Εδώ έχουν γεννηθεί οι παραδόσεις, η θρησκεία, η αισθητική, η τέχνη. Το ολάνθιστο Κιότο των κερασιών και των εκλεπτυσμένων κήπων διατηρεί αναλλοίωτο το χρώμα του και την αυθεντικότητα του, αρνούμενο να συνθηκολογήσει με το μέλλον. Αν κάποιος θέλει να γνωρίσει την αληθινή καρδιά της Ιαπωνίας, πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί στο Κιότο. Βρίσκεται στο νησί Honshu και υπήρξε πρωτεύουσα με το όνομα Heiankyō από το 794. Αργότερα η πόλη μετονομάστηκε σε
Κιότο, που σημαίνει “Πρώτη Πόλη” και παρέμεινε πρωτεύουσα της Ιαπωνίας μέχρι το 1868. Ωστόσο δεν έχασε ποτέ τα σκήπτρα του στην συνείδηση των Ιαπώνων, ως το κέντρο της ψυχοσύνθεσης τους. Είναι τόσο όμορφο, ώστε στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο οι συμμαχικές δυνάμεις δεν το έπληξαν με βομβαρδισμούς, αναγνωρίζοντας την πολιτιστική του αξία. Στην πόλη είναι συγκεντρωμένο ένα τεράστιο πλήθος θησαυρών και υπολογίζεται ότι πάνω από το 20% των έργων τέχνης όλης της Ιαπωνίας βρίσκονται στο Κιότο. Μία πόλη με περισσότερους από 1700 Βουδιστικούς ναούς και πάνω από 300 ιερά του Σίντο. Εδώ ο επισκέπτης κατανοεί πως οι γκέισες, το κιμονό, οι σαμουράι και οι παλαιστές σούμο δεν ανήκουν στο παρελθόν. Ο πορτοκαλόχρους Ναός Χέιαν (Heian Jingū), του 1895, αφιερωμένος στους αυτοκράτορες Kammu (737-806) και Komei (1831-1867) είναι ο πρώτος σταθμός της ολοήμερης ξενάγησης μας ενώ το ιερό Σανζουσαντζέντο, του 1164, με τα 1001 αγάλματα της θεάς του Ελέους, Κάνον, θα μας εντυπωσιάσει με το μέγεθος του. Ακολουθεί το ανυπέρβλητο Χρυσό Περίπτερο
(Kinkakuji), το διασημότερο αξιοθέατο στα βόρεια προάστια της πόλης, που υπήρξε η θερινή βίλα του σογκούν Ashikaga Yoshimitsu και που μετατράπηκε σε ιερό Zen μετά τον θάνατο του, το 1408. Το μεσημέρι θα απολαύσουμε την ιδιαίτερη γεύση ενός τυπικού γεύματος “Τεμπούρα” σε κάποιο από τα εξειδικευμένα σε αυτό το είδος κουζίνας εστιατόρια. Αργότερα θα μεταφερθούμε στον σιδηροδρομικό σταθμό απ’ όπου θα πάρουμε το τρένο – βολίδα για το αεροδρόμιο του Τόκιο απ’ όπου θα πάρουμε την πτήση της επιστροφής μας. Άφιξη στην Λάρνακα την 11η μέρα.